Alweer een tijdje terug dat ik wat heb geschreven heb op deze blog, dus nu ik weer voor wat langere tijd internet heb is het daar tijd voor. Net terug van 9 dagen Kangaroo Island, maar dat is voor later, want de week daarvoor ben ik van Alice Springs via allerlei hoogtepunten naar Adelaide gereden. Dus eerst even wat daarover, want dat is ruim genoeg om een verhaal te vullen. De verhalen over KI komen later wel, no worries.

In Alice Springs heb ik maar ongeveer 24uur doorgebracht. Na aankomst met the Ghan, de trein van Darwin naar Alice Springs, gelijk naar de backpackers gegaan en daarna een beetje rondgekeken. Behalve dat het er zeer warm is, het in de middle-of-nowhere ligt en dat ze in september er een boot race houden in hun rivier die eigenlijk altijd droog staat, valt er niet veel interessants te vertellen over het stadje. De treinreis was overigens zeer comfortabel met veel beenruimte en een prachtige zonsopkomst terwijl we door een landschap reden van enkel wat gras en struiken.

Maar nu de reis, want daar gaat het om. Op vrijdag 2 november vertrekken we (Rian, NL, Marcel, NL, Mathieu, FR en ik) richting Uluru en Kings Canyon, maar niet voordat we 2 family meals bij de KFC hebben gehaald voor onderweg. Vlak voor het vertrek lijkt alles even fout te gaan. In de ochtend word ik door Rian opgebeld met de mededeling dat zijn auto voor 800 gerepareerd moet worden en niet voor maandag klaar is. Gelukkig is er na een uurtje het geruststellende bericht: auto kan vandaag voor veel minder gefixt worden, ik haal je over 2 uur op. Oef, dat scheelt! De grote speakers in Rians auto laten me er snel thuis voelen en met de muziek iets te hard hitten we de road.

Na een erg winderige nacht onder een prachtige sterrenhemel gaan we richting ons eerste echte doel: Kings Canyon. Een wandeling van een paar uur leidt ons langs de mooiste uitzichten over de canyon zelf, over het plateau met veel afschuurde rotsen en over het land beneden. Halverwege is een poel tussen de rotswanden, een heerlijke plek om even af te koelen (ongeveer 35graden overdag). Na de wandeling zelfvoldaan de auto in en op naar een van de bekendste dingen van Oz, Uluru.

De eerste zonsondergang die ik zie is niet zo indrukwekkend, maar het feit dat je daar eindelijk voor die rots staat is indrukwekkend genoeg. Net daarvoor hebben we kennis gemaakt met Melanie (Dui) die de rest van de reis met ons zal meegaan, net als Dani en Marina (Dui), waarmee we aan de praat raken tijdens de zonsondergang. De volgende 2 dagen zijn gevuld met vooral Uluru. Kata Tjuta is ook heel mooi (velen zeggen zelfs mooier, maar ik denk dat zij gewoon niet goed kijken), maar Uluru heeft iets extra's. Dat klinkt misschien raar en cliche, maar ga Uluru maar eens van dichtbij bekijken. Ga Uluru maar eens met zonsondergang(3x) en zonsopgang bekijken. Ga maar een keertje om Uluru heenlopen. Ga maar eens Uluru bij een storm bekijken. Ga maar eens ontbijten aan de voet ervan. Als je dat hebt gedaan praten we verder en mag je zeggen dat het cliche is.

Na deze 2 dagen Uluru/Kata Tjuta (een nationaal park waar we elke keer in kwamen met 2 kaartjes en 2 afscheurde brochures die ook dienden als kaartje) door naar Coober Pedy. Een heel vaag mijnersstadje, half onder alle heuvels die zijn ontstaan door het zoeken naar Opaal. Tijdens het rijden is het landschap zeer leeg, na 3uur rijden heb je het gevoel dat je nog niks bent opschoten. In Coober Pedy slapen we dan ook, zoals het hoort, onder de grond. De volgende dag gaan ik en Mat vol goede moed op zoek naar Opaal, na het verhaal van de campingbaas dat 2 weken geleden een toerist opaal voor een waarde van 5000dollar had gevonden. Maar na een halfuur zoeken en nog steeds niks gevonden te hebben verlaten we Coober Pedy, een spookstad in de maak, en gaan we richting Flinders Ranges.

Flinders Range National Park is vol met emoes en kangeroes. Tijdens de wandelingen springen (alleen de kangeroes, ga geen stomme dingen denken nu) ze overal rond. Ze hebben ook geen moeite de rivier over te steken, wat niet zo spectaculair is als het klinkt, aangezien de rivier droog staat. Ik denk dat ik 4x zoveel droge rivieren gezien dan echte, maar dat terzijde. Een andere wandeling op een heuvel biedt wederom een geweldig uitzicht waarvan ik al vele heb gehad in Australie, maar elke keer verrassen ze weer. De nachten hier zijn overig even mooi als verschrikkelijk. De sterrenhemel is de waarschijnlijk de beste die ik ooit heb gezien, maar de wind maakt het ijzig koud, zeker als het kampvuur uit is. Met 2 truien en 2 tshirts val ik uiteindelijk toch in slaap.

Dan is het toch echt afgelopen en komen we aan in Adelaide, waar (denken we) een mega schnitzel op ons wacht. Maar we zijn wat laat en de schnitzelplek blijkt gesloten, dus dan maar Chinees. Een diner om niet over naar huis te schrijven, niet vanwege het eten maar vanwege de tafelmanieren (er waren stokjes en we zaten aan een draaitafel, meer details geef ik niet). De volgende dag gaan Mathieu en ik er overigens wel eten (en gisteren weer met ook Marina en Dani) en de schnitzels zijn beestachtig groot en lekker.

Mathieu, Marina, Dani en ik besluiten naar KI te gaan (volgend verhaal, want ook dat is al afgerond) en de rest vertrekt ieder voor zich naar Melbourne, met de belofte elkaar daar weer te zien na deze geweldige week!

Nou dat is dus een beetje wat ik doe hier, gewoon ontzettend genieten! Cheers, Teun